ਸਤਿਗੁਰ​ਕੀ​ਸੇਵਾ​ਸਫਲੁ​ਹੈ​ਜੇ​ਕੋ​ਕਰੇ​ਚਿਤੁ​ਲਾਇ​॥ ਮਨਿ​ਚਿੰਦਿਆ​ਫਲੁ​ਪਾਵਣਾ​ਹਉਮੈ​ਵਿਚਹੁ​ਜਾਇ​॥ ਬੰਧਨ​ਤੋੜੈ​ਮੁਕਤਿ​ਹੋਇ​ਸਚੇ​ਰਹੈ​ਸਮਾਇ​॥ ਇਸੁ​ਜਗ​ਮਹਿ​ਨਾਮੁ​ਅਲਭੁ​ਹੈ​ਗੁਰਮੁਖਿ​ਵਸੈ​ਮਨਿ​ਆਇ​॥ ਨਾਨਕ​ਜੋ​ਗੁਰੁ​ਸੇਵਹਿ​ਆਪਣਾ​ਹਉ​ਤਿਨ​ਬਲਿਹਾਰੈ​ਜਾਉ​॥੧॥ ਮਃ​੩​॥ ਮਨਮੁਖ​ਮੰਨੁ​ਅਜਿਤੁ​ਹੈ​ਦੂਜੈ​ਲਗੈ​ਜਾਇ​॥ ਤਿਸ​ਨੋ​ਸੁਖੁ​ਸੁਪਨੈ​ਨਹੀ​ਦੁਖੇ​ਦੁਖਿ​ਵਿਹਾਇ​॥ ਘਰਿ​ਘਰਿ​ਪੜਿ​ਪੜਿ​ਪੰਡਿਤ​ਥਕੇ​ਸਿਧ​ਸਮਾਧਿ​ਲਗਾਇ​॥ ਇਹੁ​ਮਨੁ​ਵਸਿ​ਨ​ਆਵਈ​ਥਕੇ​ਕਰਮ​ਕਮਾਇ​॥ ਭੇਖਧਾਰੀ​ਭੇਖ​ਕਰਿ​ਥਕੇ​ਅਠਿਸਠਿ​ਤੀਰਥ​ਨਾਇ​॥ ਮਨ​ਕੀ​ਸਾਰ​ਨ​ਜਾਣਨੀ​ਹਉਮੈ​ਭਰਮਿ​ਭੁਲਾਇ​॥ ਗੁਰ​ਪਰਸਾਦੀ​ਭਉ​ਪਇਆ​ਵਡਭਾਗਿ​ਵਸਿਆ​ਮਨਿ​ਆਇ​॥ ਭੈ​ਪਇਐ​ਮਨੁ​ਵਸਿ​ਹੋਆ​ਹਉਮੈ​ਸਬਦਿ​ਜਲਾਇ​॥ ਸਚਿ​ਰਤੇ​ਸੇ​ਨਿਰਮਲੇ​ਜੋਤੀ​ਜੋਤਿ​ਮਿਲਾਇ​॥ ਸਤਿਗੁਰਿ​ਮਿਲਿਐ​ਨਾਉ​ਪਾਇਆ​ਨਾਨਕ​ਸੁਖਿ​ਸਮਾਇ​॥੨॥ ਪਉੜੀ​॥ ਏਹ​ਭੂਪਤਿ​ਰਾਣੇ​ਰੰਗ​ਦਿਨ​ਚਾਰਿ​ਸੁਹਾਵਣਾ​॥ ਏਹੁ​ਮਾਇਆ​ਰੰਗੁ​ਕਸੁੰਭ​ਖਿਨ​ਮਹਿ​ਲਹਿ​ਜਾਵਣਾ​॥ ਚਲਦਿਆ​ਨਾਲਿ​ਨ​ਚਲੈ​ਸਿਰਿ​ਪਾਪ​ਲੈ​ਜਾਵਣਾ​॥ ਜਾਂ​ਪਕੜਿ​ਚਲਾਇਆ​ਕਾਲਿ​ਤਾਂ​ਖਰਾ​ਡਰਾਵਣਾ​॥ ਓਹ​ਵੇਲਾ​ਹਥਿ​ਨ​ਆਵੈ​ਫਿਰਿ​ਪਛੁਤਾਵਣਾ​॥੬॥