ਕਾਇਆ​ਕਾਗਦੁ​ਮਨੁ​ਪਰਵਾਣਾ​॥ ਸਿਰ​ਕੇ​ਲੇਖ​ਨ​ਪੜੈ​ਇਆਣਾ​॥ ਦਰਗਹ​ਘੜੀਅਹਿ​ਤੀਨੇ​ਲੇਖ​॥ ਖੋਟਾ​ਕਾਮਿ​ਨ​ਆਵੈ​ਵੇਖੁ​॥੧॥ ਨਾਨਕ​ਜੇ​ਵਿਚਿ​ਰੁਪਾ​ਹੋਇ​॥ ਖਰਾ​ਖਰਾ​ਆਖੈ​ਸਭੁ​ਕੋਇ​॥੧॥​ਰਹਾਉ​॥ ਕਾਦੀ​ਕੂੜੁ​ਬੋਲਿ​ਮਲੁ​ਖਾਇ​॥ ਬ੍ਰਾਹਮਣੁ​ਨਾਵੈ​ਜੀਆ​ਘਾਇ​॥ ਜੋਗੀ​ਜੁਗਤਿ​ਨ​ਜਾਣੈ​ਅੰਧੁ​॥ ਤੀਨੇ​ਓਜਾੜੇ​ਕਾ​ਬੰਧੁ​॥੨॥ ਸੋ​ਜੋਗੀ​ਜੋ​ਜੁਗਤਿ​ਪਛਾਣੈ​॥ ਗੁਰਪਰਸਾਦੀ​ਏਕੋ​ਜਾਣੈ​॥ ਕਾਜੀ​ਸੋ​ਜੋ​ਉਲਟੀ​ਕਰੈ​॥ ਗੁਰਪਰਸਾਦੀ​ਜੀਵਤੁ​ਮਰੈ​॥ ਸੋ​ਬ੍ਰਾਹਮਣੁ​ਜੋ​ਬ੍ਰਹਮੁ​ਬੀਚਾਰੈ​॥ ਆਪਿ​ਤਰੈ​ਸਗਲੇ​ਕੁਲ​ਤਾਰੈ​॥੩॥ ਦਾਨਸਬੰਦੁ​ਸੋਈ​ਦਿਲਿ​ਧੋਵੈ​॥ ਮੁਸਲਮਾਣੁ​ਸੋਈ​ਮਲੁ​ਖੋਵੈ​॥ ਪੜਿਆ​ਬੂਝੈ​ਸੋ​ਪਰਵਾਣੁ​॥ ਜਿਸੁ​ਸਿਰਿ​ਦਰਗਹ​ਕਾ​ਨੀਸਾਣੁ​॥੪॥੫॥੭॥